از قدیم الایام، چمگردان به دو محله بالا و پائین تقسیم می شد که احتمالاً بالا و پائین با چگونگی عبور زاینده رود از جنوب چمگردان ارتباط داشته است به این معنی که محله ای که در بالادست رودخانه  بود به محله دیگر را محله پائین می گفتند در وسط این دو محله که در مجاورت مخابرات کنونی است و قبرستان کودکان قرار داشته که بعدها به میدانی تبدیل شد که از آن برای انجام نماز عید فطر و احتمالاً عزاداری عاشورا استفاده می شده است به همین دلیل در این میدان منبری از گل ساختند که به این مناسبت به این میدان «منبر گلی» نیز می گفتند .

از منبرگلی به طرف غرب تا انتهای چمگردان را محله بالا و از آن به طرف مشرق تا ابتدای آن را محله پائین می گفتند در زمان حمله یاغیان آخرین محدوده چمگردان در طرف غرب، برج هاشم بود. برج حاج یوسف و منبرگلی در مرکز قرار داشت. در محله پائین از انتهای برج به سمت مشرق، منزل مسکونی نبود و پس از محوطه ای خالی منزل مسکونی ارباب حسین و سپس خرمنگاه و در انتها قلعه اربابی به صورت تک قلعه نمایان بود. بادی به این نکته نیز توجه داشت که اصولاً در قدیم منازل مسکونی و ساختمان های چمگردان کاملاً به یکدیگر متصل نبودند این امر نه تنها به خاطر مسائل طبیعی و شکل طولی روستا بلکه بدان علت بود که بخاطر اشتغال مردم به کشاورزی بود.